Zo! Die zit!
Na vele weken op de alt eindelijk weer es lekker geragd op de tenor. Jemig, wat kan emotie dan ineens veel met je doen. Het was zeker niet groots (ben ik teveel een luie blazer voor), maar sinds we een nieuw lid in de band hebben (slaggitarist) hoef ik met de sax geen "gaatjes meer te dichten" om de melodielijn in stand te houden; ik kan nu zeg maar "helemaal solo spelen" en dat voelt aanmerkelijk beter dan voorheen.
In deze situatie komt het "luxeprobleem"om de hoek: kiezen tussen zingen en blazen. Voorlopig beide maar, dan geniet ik tenminste optimaal.
