Het is natuurlijk makkelijk denken om alles wat vliegt als minder geschikt saxofoonmateriaal te zien.
Gelukkig hebben we de Hummingbird als duidelijke uizondering, die natuurlijk de regel bevestigd.
Waar die regel dan aan bevestigd wordt is mij altijd een raadsel geweest (een eikenhouten plank?).
Net als de vraag of in China een zelfde cultureel voorroordeel bestaat.
Vermoedelijk is alles wat vliegt daar automatisch geschikt voor consumptie.
In China (en omstreken) wordt de saxofoon langzaam een populair instrument en er bestaat daar een behoefte aan betaalbare rieten.
Rico, Verdoorn en dergelijke vallen daar in de klasse onbetaalbaar.
Flying Goose en andere merken hebben daar een functie voor de locale markt, en zullen net als de Chineese saxofoons langzaam beter worden.
Hoe goed zijn ze nu?
Ze zoemen best lekker voor oude stijl saxofoons met een behoorlijk ouderwets geluid.
Elk riet uit het doosje is speelbaar, wel zijn ze verschillend in geluid.
Het streven om steeds betere rieten te maken is af te lezen uit een bijgesloten folder waarin je kunt aangeven hoe deze rieten nog te verbeteren zijn.
Met wat snijwerk kan je er een redelijk riet van maken, echt helder worden ze niet, ze gaan naar de American Artist om er lekker mee te zoemen.
Het riet is zelf regelmatig van structuur, in principe beter dan Rico, vergelijkbaar met la Voz, wat wijst op een teeltgebied voor het riet met een gelijkmatig klimaat.
Als je goed kijkt zijn ze wat minder riskant gesneden als Rico net onder de tip (minder helder)
en hebben ze een kleine assymetrie in het snijwerk (verschillend in geluid).
Zodra ze dat corrigeren zitten ze op het zelfde niveau als de westerse rieten.
Over vijf jaar kan flying goose vergelijkbaar zijn in kwaliteit, alleen voor een fractie van de prijs.
Hetzelfde zie je ook bij mondstukken, koordjes en andere saxofoonbenodigdheden uit China gebeuren.
Pads uit China zijn op het ogenblik de uitzondering op de regel die ergens aan bevestigd moet worden (saxofoons mischien?).
