Is het wellicht zinvol om in deze discussie "Jazz" te definieren?
Met alle respect, maar Hancock en co vind ik dus typisch geschoolde musci (zoals SJ opmerkt) die GEEN bijdrage hebben geleverd aan de ontwikkeling van "Jazz" als muziekvorm.
Wel dat zij de "Jazz" toegangkelijker voor een breed publiek hebben gemaakt en een aantal klassieke trucs hebben gebruikt en ...hun platenmaatschappijen.
Hancock en co wisten /wetendoor hun opleiding heel goed `de trucs`.
"A white man can`t play the blues"
Ik vind dit een leuke discussie, maar je ziet een aantal feiten over het hoofd. Eerst betreffende Hancock: de enige zwarte pianist uit het rijtje dat ik noemde (dus geen witte man die geen blues kan spelen) speelde eind jaren zestig in het quintet van Miles, als je naar "Miles Smiles" luistert kan je veel classificaties geven, maar "toegankelijk"is absoluut niet van toepassing.
Ik heb eens een paper geschreven, waarin ik een vergelijking trok tussen Jazz en Abstract-Expressionisme. Het grote verschil: Jazz is improvisatie binnen een vast stramien. De wetten van de harmonieleer worden daarbij weliswaar opgerekt, maar van tevoren staat het kader bijna altijd vast in de changes. Dat is het geval bij bijna alle jazz, van Webster tot Trane en van Brubeck tot Monk.
Abstract-Expresionisme is te beschouwen (want: kunstgeschiedenis is geen exacte wetenschap) als een compleet ongebonden vrije kunstuiting. Er is reden om aan te nemen dat Pollock vantevoren geen regels afsprak. De enige vorm van Jazz die met Abstract-expressionimse te verbinden is, is Free-Jazz (Dolphy, Coleman, Cherry).
Leuk detail: Toen de platencollectie van Pollock geveild werd zat er vooral veel traditionele Jazz tussen, waaronder veel van Duke Ellington (tsja, en die had dus weer een gedeeltelijk klassieke opleiding gehad).
*****EDIT***
Ok...laten we het woord funest even weg en plaatsen daarvoor "bijdrage in de ontwikkeling van Jazz'
Zou die vraag zo gesteld worden ( is ie niet) dan zeg ik:
Ja, een klassieke opleiding draagt niet bij aan de ontwikkeling van Jazz.
Dat is jouw visie, en ik bestrijd deze niet. Dit kan voor jou immers zo werken. Gezien het grote aantal jazzlegendes dat zich verdiepte in wat we aanduiden als "klassiek", kan je echter niet beweren dat jouw visie in alle gevallen opgaat.
Nog meer namen die me te binnen schieten: Charlie Parker (beïnvloed door Strawinsky) en Chet Baker (studeerde harmonieleer) Ray Charles (was ook een begaafd klassiek pianist), etc. etc.
