Jaren en jaren geleden reden wij in het seizoen heel wat ritjes met ons motorclubje, als Limburgers lekker door het heuvelland en binnen no time was je in de Ardennen en de Eiffel. Lekker toeren met een aardige sportieve inslag
. Eén van de jongens hield wat minder van het scheurwerk en reed altijd relaxed mee op zijn oudere fietsje. Het was in de tijd dat Honda de Fireblade introduceerde (voor de jongeren, ff googlen). Die knul was helemaal weg van die machine en heeft er uiteindelijk een gekocht. Hij reed nog steeds relaxed en haalde voor geen meter uit die machine wat er allemaal inzat. Maar hij had een fantastische machine, wellicht een an de betere en duurdere fietsen van dat moment en hij had nog nooit zoveel plezier gehad in het motorrijden. en voelde zich volkomen gelukkig met dat ding. En dat is een belangrijke voorwaarde, is met een sax toch net zo.
Er worden veel goede saxen gemaakt, de grote vier maken allemaal topinstrumenten en ook voor topprijzen. En ja, de een is duurder dan de ander, maar je kiest toch voor het instrument dat je het beste ligt, waar jij je goed bij voelt en natuurlijk speelt geld daar ook een rol in.
In de discussies waarbij Selmer betrokken is komen vaak dezelfde argumenten naar voren, duur, te duur, alle pro's spelen erop etc. De reden waarom zoveel op die Selmers gespeeld wordt. Zijn verschillende theorietjes voor mogelijk. Buiten kijf staat denk ik dat het gewoon topinstrumenten zijn. Daarnaast denk ik dat de ontwikkeling binnen de saxindustrie in de vorige eeuw erg gunstig voor Selmer heeft uitgepakt en dat ze daar nu nog de vruchten van plukken.
In de eerste helft van de vorige eeuw werden er in Amerika fantastische instrumenten gemaakt. De klassieke Amerikaanse school (Rascher) is gebaseerd op Bueschers, de Jazz jongens in eerste instantie hoofdzakelijk op Conn waarna King volgde en Buescher en Martin in bekendheid in iets mindere mate meededen.
Vanaf de jaren dertig kwamen er modellen waar alle grote jongens op speelden, Chu's opgevolgd door de Artist (Lady face), Zephyrs opgevolgd door de Super 20, Aristo's en TH&C, Committee's en The Martins. Uiteraard liep Selmer toen mee met de BA en SBA, maar daar speelden de grote namen toen haast niet op.
De Amerikaanse fabrieken hadden te maken met overname op overname en aan nieuwe ontwikkeling werd weinig gedaan, de modellen van begin jaren vijftig waren niet wezenlijk anders als in de voorafgaande jaren. Erger nog, vanaf midden jaren vijftig werden de topmodellen langzaam aan al wat eenvoudiger en goedkoper geproduceerd.
En toen...........midden jaren vijftig komt de Mark VI. De nu overbekende kwaliteiten hiervan even terzijde, het was de enige vernieuwing op prosax gebied in die tijd. Er was gewoon geen ander nieuw alternatief voorhanden. En de goede sax die het blijkbaar gewoon was, de grote jongens gingen vanaf dat moment aan de nieuwe topper en daar heeft Selmer zijn punten gepakt. De concurrenten hadden niet de mogelijkheden en de middelen om met iets nieuws te komen, hoe goed hun instrumenten ook waren, het was een helaas.
Sinds die tijd is dit lang zo gebleven en heeft Selmer zijn naam en faam kunnen versterken, uiteraard door gewoon goede saxen te blijven maken (met later in de algemene opinie, afgezet tegen de VI een klein dipje) en de concurrentie kon niet mee, dus er was lange tijd geen ruim voorradig alternatief voor de Selmer.
Uiteindelijk komen er een paar jongens bij die zich ondertussen kwalitatief zeer goed kunnen meten met de blauwe S. En wat de reden dan voor het prijsverschil mag zijn, dat zal ergens uitkomen op arbeidskosten (Keilwerth makt alleen nog zijn topmodel in Duitsland met gedeeltelijk uitbesteed werk in Tsjechië om d ekosten te drukken) en wellicht accepteren ze wat minder marge om marktaandeel te houden. Van Yamaha gaat zelfs het verhaal dat ze de winst moeten pakken op de 'studie-modellen' en dat het geld echt niet verdient wordt met de Customs (overigens de enige Yamaha's uit Japan).
Gelukkig zij we allemaal anders en hebben we allemaal een eigen smaak en voorkeur. Ik ben een enorme fan van mijn Buescher Aristo, net zoals The Martin denkt over zijn The Martin. Maar ik ben ook gecharmeerd van andere saxen en al enkele maanden met een speurtocht bezig naar een 'moderne' tenor. Ik heb er heel wat gespeeld de laatste weken en ze hebben allemaal wel iets dat je kan aanspreken. De strijd gaat op dit moment nog tussen een Yani en 2 Selmers en ben zelf benieuwd wat het gaat worden (al ligt er al een lichte voorkeur). Gevolg is waarschijnlijk wel dat ik de scheiding ga regelen met een mooie Dame. Ik zal haar missen, maar deze LadyFace zal best iemand weer veel plezier doen beleven. Het is zoals Pieter zei, ontwikkeling op verschillende vlakken, muzikaal, geluidsbeeld en noem maar op. Kern blijft persoonlijke smaak en voorkeur en in welke sax je dat gaat vinden is niet zo belangrijk, zolang je voor jezelf weet dat je de juiste keuze hebt gemaakt.
(Pieter, ik mis je onderschrift 
)
