Zoals bij zoveel dingen zijn de deskundigen het niet altijd eens met elkaar. Er zijn verschillende "scholen" Van een amerikaanse saxofoondocent die mij de "secrets of staccato" toestuurde kreeg ik de opmerking absoluut geen acht te slaan op de beschrijving van hoe een embouchure moest zijn. Vooral het smile-gedeelte moest ik negeren.
Toch geloof ik dat Rudy Wiedoeft, die het boek schreef, een saxofonist was die wel wat kon. Velen proberen nog steeds in zijn voetspoor te treden. in Nederland heb ik ook al veel verschillende adviezen gekregen van evenzoveel, en niet de minste, saxofonisten.
Dat je het instinctief goed doe betwijfel ik. De mensen die ik ken, en allemaal nog op les zitten krijgen regelmatig hetzelfde commentaar, nl dat hun embouchure correctie nodig heeft. Ook bij mij wordt er nog regelmatig gecontroleerd ( mondstuk uit mijn mond proberen te trekken als ik aan het spelen ben) en gecorrigeerd ( lip iets meer naar binnen mondstuk iets verder) In mm's kleine correcties, maar met grote verschillen in klank. eigenlijk denk ik dat alles wat met je houding te maken heeft, dus hoe sta je op je benen, wat is de stand van je handen, wat doen je vingers, hoe houdt je je hoofd, en natuurlijk je embouchure, iets is wat je aangeleerd moet worden, niet alleen bij saxofoon spelen, maar bij elk instrument. Zelfs stilstaan, wanneer je hele lange lijnen moet spelen, om energie te sparen. Het is vaak winst halen uit de mm2. Ook bij sporten moet je in het begin vaak een juiste houding aangeleerd worden. Het is wel belangrijk daarop te letten. Des te langer houd je het vol zonder klachten. Let maar eens op hoeveel saxofonisten hun hoofd scheef houden, het mondstuk staat dan niet recht op de hals. Daar ga j e weer slecht van staan en als je dat maar vaak genoeg doet krijg je vanzelf klachten. maar ja, dat voel je vaak pas wanneer je ouder bent.
Gewoon goed aanleren dus, en zorgen daat je gecorrigeerd wordt want je hebt het meestal zelf niet in de gaten wanneer je weer in je oude gewoontes valt.
