Als afsluiter effe een geschiedenisschets va LC - is ook te lezen op mijn site.
De site zelf, wel...daar is nog wat werk aan
Komt wel in orde één dezer dagen!
Het verhaal van LC (Lien-Cheng) saxofoons begint begin de jaren ‘40 toen Chang Lien-Cheng – een telg uit landbouwersgezin – besloot zijn hart te volgen om schilder en jazzmuzikant te worden. In die tijd was het zeer ongewoon om ook maar enig westers instrument te bespelen maar de passie voor muziek dreef hem voort.
Samen met een aantal vrienden trad hij op in de groep “Jazz Band” en reisden ze rond in Taiwan. Maar na korte tijd sloeg het noodlot toe toen in een brand hun enige saxofoon van het jazzbandje waar jonge Lien-Cheng deel van uitmaakte zwaar werd beschadigd. Saxofoons waren in die dagen in Taiwan een zeldzame en grote luxe. De prijs van een saxofoon was even hoog als de prijs van 1 hectare landbouwgrond. Lien-Cheng wou een poging wagen om te zien of hij het kostbare instrument niet kon herstellen.
Hij besloot de zwaar gehavende saxofoon volledig uit elkaar te halen en na te tekenen om daarna alle onderdelen één voor één na te maken. Als basismateriaal voor zijn saxofoon haalde hij zelfs het koper van deuren en hij smolt een zilveren munt om als soldeermateriaal. In het proces van het maken van zijn eerste saxofoon verloor hij zelfs zijn rechteroog…
Toch zette Lien-Cheng door en na een paar jaar van zelfstudie en ontzettend veel experimenteren had hij het klaargespeeld om de eerste Taiwanese saxofoon te produceren. De koper was een Filippijnse muzikant die er een royaal bedrag voor wilde neertellen – voldoende om Lien-Cheng in 1947 te lanceren als professionele saxofoonbouwer.
Tot aan zijn dood in 1986 gaf Lien-Cheng belangeloos zijn kennis door aan geïnteresseerde pupillen. Hij was een zeer strenge leermeester die perfectie eiste. Hij tolereerde niet de minste fouten en afwijkingen. Toen één van zijn leerlingen zwaar in de fout ging kreeg die zelfs een rammeling en vernielde hij terstond de saxofoon. Zo’n 200 leerlingen voltooiden zijn opleiding waarvan enkelen uiteindelijk zelf hun eigen bedrijfjes opstartten.
Tijdens de jaren ’70 bereikte de Taiwanese saxofoonindustrie een climax en de 30 saxofoonfabriekjes in Houli produceerden meer dan 30000 instrumenten per jaar, wat ongeveer 1/3 van de wereldproductie vertegenwoordigde.
De kwaliteit van de saxofoons was toen al dermate goed dat Yamaha graag in zee wou gaan met Lien-Cheng maar uiteindelijk werden ze het niet eens over de verhoudingen van de aandelen waardoor de samenwerking niet doorging. Interessant detail is dat de saxofoonbouwers van Yamaha hun vak geleerd hadden bij de Changs.
De fabriekjes van Houli hebben altijd saxofoons gemaakt en onderdelen geproduceerd voor andere merken. Daardoor bleven ze zelf altijd in de schaduw staan. Tot tot grote spijt van de Changs is het enige zelfstandige Taiwanese merk die toch tot de wereldmarkt kon doordringen “Jupiter” – die voortkwam uit Yamaha.
De saxofoonbedrijfjes in Houli waren hoofdzakelijk kleine familieondernemingen met vaak niet meer dan 4 of 8 personeelsleden. Door hun kleinschalige operaties en weinig kennis van marketing waren ze afhankelijk van agenten.
In 1980 kwam er grote crisis toen één van de grootste saxofoonagenten uitweek en besloot zelf op grote schaal saxofoons te produceren. Vele saxofoonfabriekjes werden van de kaart geveegd. China begon zeer sterk op te komen. Tegen de extreem lage loonkosten en massaproductie konden de Taiwanese saxofoonbouwers niet op. Van de oorspronkelijk 30 fabriekjes in Houli bleven er nog zo’n 13 over.
Hoewel China zeker niet kan tippen aan de kwalitatieve saxofoons uit Houli in Taiwan beseffen de saxofoonbouwers dat ze zich geen tweede keer moeten laten verrassen en hebben ze alle “hens aan dek” geroepen.
Met de financiële steun van de Taiwanese regering is er een onderzoeksinstituut (MIRL) opgericht die ter ondersteuning van de voor Taiwan zeer belangrijke saxofoonindustrie, diepgaande research doen met alle mogelijke wetenschappelijke en technische middelen voorradig om de wereldtop van saxofoons te bestuderen, zodoende nog betere saxofoons te kunnen ontwikkelen en zo een stevigere positie te kunnen waarborgen voor de legendarische saxofoonbouwers van Houli.
De inspanningen van het onderzoeksinstituut leverden al resultaten en bevindingen af en dat resulteerde o.a. tot een nieuwe saxofoon die vanaf 2009 beschikbaar is geworden voor het Europese publiek.
Tsung-Yao, de kleinzoon van Lien-Cheng (die op 13jarige leeftijd zijn eerste saxofoon maakte) en diens echtgenote Tsai-Jui staan vandaag aan het hoofd van het bedrijf dat Lien-Cheng meer dan 60 jaar geleden oprichtte.
De Changs zijn niet zomaar de zoveelste saxofoonbouwers die alles kopiëren van de wereldtop – neen – ze willen en zullen ze evenaren en desnoods verbeteren – de erfenis meedragende van grootvader Lien-Cheng.
