Vanmiddag borrelde ineens een stelling in me op.
Stel:
Iedereen krijgt vroeg of laat te maken met een reparatie aan zijn/haar saxofoon en dat de Sax een (of meerdere) nacht(jes) bij de reparateur/winkel moet overnachten. Er breekt brand uit en de hele zaak wordt verwoest. Voor de rep/winkel een nachtmerrie maar ook voor de saxofonist. Zijn/haar geliefde toeter is weg en niet meer te redden.
Dan de eerste vraag. Waar ligt de aansprakelijkheid c.q. verantwoording m.b.t. de toeter. Blijft die bij de eigenaar? Of bij de rep/winkel? Iedereen weet dat een bordje bij een bewaakte garderobe "op eigen risico" voor de rechter geen stand houd en de verantwoording wel degelijk bij de garderobe eigenaar ligt. Is dat bij rep/winkels ook zo?
Stel dat de verantwoording bij de rep/winkel ligt. Hoe weet jij als saxofonist dat je instrument onder de verzekering van de rep/winkel valt en in het meest bizarre geval, is de winkel wel verzeker of niet onderverzekerd? Krijg je een bewijs van afgifte mee waarin staat dat het instrument voor die en die waarde verzekerd is? Nee, in veel gevallen niet. Je gaat er vanuit dat het geregeld is.
Dan de vraag. Hoe zal de waarde bepaald worden als er bijvoorbeeld brand uit zou breken en je instrument volledig verwoest is. De verzekering zal hiermee aan de slag gaan waarbij het belang van uitbetaling bij de verzekering ligt. Die wil immers geen cent te veel betalen en zal juist proberen om er zo goed mogelijk uit te springen en alles precies volgens de overeenkomst af handelen.
De rep/winkel zal proberen om met het geld wat hij/zij krijgt van de verzekering zoveel mogelijk van zijn/haar zaak te redden en zal in sommige gevallen pas in de 2e plaats aan zijn/haar klanten denken.
Dan de waarde van het instrument.
Bij moderne Aziaten e.d. is de waarde redelijk eenvoudig te bepalen en zal de emotionele waarde minder hoog liggen dan bij b.v. een the Martin, Conn Ladyface, een VI, SBA, Super20 etc. die je zorgvuldig geselecteerd hebt na weken lang zoeken. Er staat regelmatig een Amerikaan voor belachelijk weinig op Marktplaats, terwijl er in de winkel fors meer voor moet worden betaald. Welke waarde zal worden hanteert? Het zou naïef zijn om te verwachten dat je de volle mep voor je instrument krijgt en zowel de verzekering als de rep/winkel rekening houdt met jouw gemoedstoestand. De Mark VI die je 4 jaar geleden voor Euro 3000 hebt gekocht en nu Euro 5000 waard is. Of die the Martin die snel zo'n 2500 euro waard is maar af en toe op Marktplaats voor onder de 1500 voorbij komt. Idem voor een Ladyface, Buescher, King etc. Kortom, hoe wordt de waarde bepaald? Maakt de verzekeringsmaatschappij onderscheid tussen rolled tone holes, serienummers, gravures, uitvoeringen etc wat bij de Vintage toeters vaak een indicatie is voor de waarde? Bijvoorbeeld, een late Conn 10M heeft een veel lagere waarde dan een vroege 10M Ladyface met Rolled Tone Holes. Een Mark VI van onder de 100.000 is veel meer waard dan een VI van boven de 200.000. Een Super20 uit 40'er jaren is bijna het dubbele waard dan een Super20 uit 1970.
Dit zijn zomaar gedachten die door m'n hoofd schieten. Ik ben erg benieuwd naar jullie mening.
-- Edit
Even een aanvulling. Hoeveel mensen hier hebben een taxatierapport van zijn/haar geliefde toetertje?