Discussie: speeljaren vs ervaring vs kennis

[Pieter]

Je hebt absoluut gelijk, jupi.
Ik denk dat met het klimmen der jaren en met de toegenomen of afgenomen ontwikkling tav het musiceren, je plaats in het orkest zou moeten kunnen veranderen. ik kan me ook voorstellen dat wanneer je 30 jaar de 1ste stem gespeeld hebt, het moeilijk is om voldoening te vinden in een andere rol. DAt zou prima opgevangen kunnen worden door mensen van het zelfde kaliber die zich in dezelfse fase bevinden bij elkaar te zetten. Ensembles te vormen waarin j naar hartelust je gewenste rol kunt vervullen. Maar als ik dan bekijk dat eht al verdomde moeilijk is om alleen al een kwartet samen te stellen, dan denk ik dat eht een onbegonnen zaak is. Voor het overgrote deel van orkesten is muziekmaken niet iets wat hun prioriteit heeft. Het gaat bij hen vaak om het verenigingsgevoel ( ook niet onbelangrijk ), maar ook om een gevoel van eigenwaarde te krijgen. Het staat best leuk om te kunnen zeggen dat je een instrument bespeelt. Ik heb ooit een saxofonist horen zeggen dat de meeste amateurmuzikanten muziek maken helemaal niet leuk vinden. In de tijd vond ik dat een vreemde uitspraak, maar ik ga hem nu steeds beter begrijpen. En  er is een grote groep die denkt nergens over na en doen wat ze al jaren doen.
In principe moet er in een vereniging plaats zijn voor mensen die er allemaal verschillende ideeen over hebben. Ik ben er alleen heilig van overtuigd dat het verkeerd is om een werkwijze te hanteren die er voor zorgt dat een middelmatig niveau verheven wordt tot hoog niveau. Ik vind het verkeerd om uit een soort van gewoonte zaken te accepteren omdat je weet dat orkestleden niet ontvankelijk zijn voor kritiek.
Daarnaast weet ik ook zeker dat wanneer je de weinig spelende orkestleden confronteert met hun manco's, ze op een inspirerende manier leert hoe ze kunnen verbeteren, hen daarvoor geschikte muziek aanbied die ze graag willen spelen ( ipv saaie orkestpartijen) ze het steeds leuker gaan vinden om te spelen.

een paar voorbeelden van zeer gewaardeerde collega's:
1ste sax: zeer gewaardeerd, vreselijke articulatie, wordt nooit verteld en zelf hoort hij het niet.
1ste fluit: speelt vreseijke picollo, wordt niets aan gedaan of van gezegd; argument: ze vind het eigenlijk niet leuk en het is gewoon moeilijk
soloklarinet: verliest op leeftijd en mist uitdaging om te studeren en gaat dus hardhollend achteruit, wordt niets van gezegd, want stel je voor dat hij er mee stopt.

Deze mensen wordt iets onthouden door niet te vertellen wat er aan schort, de waardering die ze verlangen krijgen ze toch wel. Hoe triest kan het zijn?

[Ties76]

Terugkomend op Maaarten over het vastroesten van hoe het 'moet'. Dat is zeer herkenbaar op meerdere gebieden, denk ik.
Ik fotografeer nu bijna een jaar voor een regionale krant en in het begin was ik érg onder de indruk van de grote camera's en objectieven van collega-fotografen en concurrenten. (Misschien een soort compensatie van?...)
Ik heb een top-set van Pentax, absoluut geen gangbaar merk onder fotojournalisten, maar ik ben fan (mooie kleuren!). Pentax is kleiner, lichter in gewicht en heeft minder keuze qua objectieven, maar als je de top wilt, heb je niet veel keuze nodig. Eén top-combinatie is zat!
In de loop van de tijd hoor ik dat mensen mijn foto's gaan herkennen, ik heb een eigen stijl. De krant vraagt me als ze exclusieve foto's willen (de andere vaste fotograaf verkoopt zijn foto's aan meerdere kranten, ik niet) en de PR-afdeling van de Passiespelen was zo enthousiast, dat ze me benaderd hebben voor een aantal foto's in het programmaboekje (heeft de Koningin nu dus ook). M.a.w. Het formaat toeter op de camera zegt niet alles, als de fotograaf er niets van bakt, kan hij/zij nog zo'n goede spullen hebben, maar dat werkt niet.
En oefenen. Als je de Fotovakschool hebt gedaan, heb je zeg maar je rijbewijs. De rij-ervaring doe je op in de praktijk. Zo voelt het voor mij ook met saxofoon spelen. Noten lezen kan ik, geluid uit de sax krijgen ook (best al behoorlijk, vind ik zelf), maar om dan technisch goed, briljant te kunnen spelen heb je heel veel oefening nodig.
Iemand met veel jaren speelervaring, die nooit oefent zal dan ook altijd voorbijgestreefd worden door iemand met minder jaren speelervaring, die veel oefent. (Is ook goed, dan weet je tenminste waar je voor oefent.)

[jupialto]

Wat ik zeer af te raden vind, is het vastroesten in ideeen over hoe iets moet. Ik moet me er zelf soms tegen verzetten :-D ; nee geintje: 60-er/70-er jaren) was King het merk om te hebben, naast Conn. Selmer was in mijn perceptie "beyond that". Maar wat hebben die Jappen een mooi kunstje geflikt met Yamaha en Yanagisawa. Misschien is de overeenkomst van alle Aziaten niet eens hun uiterlijke kenmerk, maar veeleer het vermogen om goed rond te neuzen en te verbeteren en te kopieren.

Ja, nu valt bij mij zogezegd de bek open, want ik speel op een echte, onvervalste vroege Jupiter.....

Damn! I know I am an asshole! ](*,)

[Mr.C4]

Het ligt er aan hoe serieus je ermee bezig bent. Ik heb nu les bij de muziekschool en dan zie ik heel veel leerlingen die op les een paar liedjes komen spelen en dan thuis weinig oefenen. Zo kan ik mijn speeljaren ook opvullen. Je moet dan kijken naar hoeveel uren men daadwerklijk bezig is met saxofoon en muziek dan naar het aantal jaren waarin diegene heeft gespeeld en natuurlijk ook waar je speelt. Als je altijd maar alleen thuis speelt dan mis je ervaring met het spelen met andere mensen en ervaring met het spelen voor een publiek. Dit kun je niet simpelweg in jaren uitdrukken.
Je ziet gewoon dat ambitie of passie mist bij sommige mensen en voor hun is saxofoon een "extra" hobby. Mensen die er serieuzer mee bezig zijn die gaan alles uitzoeken of opzoeken. Vooral internet heeft me daarbij erg veel geholpen, zoals deze forum en sotw en allerlei filmpjes op youtube waarbij iedereen ervaring en kennis deelt met elkaar. Je leert meer van elkaar dan in je eentje maar dan moet je daar wel voor open staan.