Op de site van een saxofoonhandelaar annex -reparateur in de nabijheid van het IJselmeer las ik: “...Helaas kijken we dan vaak met verbazing naar het geleverde werk, toongaten niet gevlakt, kleppen niet recht gemaakt, speling van assen niet verwijderd en daardoor dus een saxofoon die niet goed sluit! Weggegooid geld en, eigenlijk moet alles opnieuw.” daarmee bijna alle andere reparateurs in de hoek van de knoeiers plaatsend.
Een reparateur in Amsterdam met landelijke befaamdheid (ik kom graag bij hem over de vloer van zijn souterain-werklpaats) is een apert tegenstander van het vlakken van toongatranden. Hij verdedigt dat met: “Wat je weghaalt ben je kwijt en de sax is ontworpen met een bepaalde toongatrandhoogte.”
Hoe denken de andere forummers daarover? Of maakt het ze geen bal uit?