Stelling: het grote SAX en LAK topic

[Daan]

Even een technisch verhaaltje op een oud topic, al is het maar voor de volledigheid. Bij ons in de fabriek worden deze processen gebruikt voor het verzilveren en vergulden van contacten.
Het aanbrengen van een zilverlaag op een schoon messing vlak kan zonder speciale onderlaag. Zilver is relatief goedkoop en de zilverlaag kan relatief dik (meerdere honderdsten dik) worden aangebracht.
Goud aanbrengen vergt om meerdere redenen een heel andere werkwijze. De goudlaag zal vanwege de prijs van goud niet te dik zijn (denk eerder aan 1 honderdste dan aan 2). Maar de goudlaag is poreus, waardoor lucht, vocht en zuren door het goud bij het messing kunnen komen. Zo kunnen oxiden en hydroxiden (de groene koperaanslag) door het poreuze goud naar buiten komen. Het tweede probleem is diffusie: het goud lost als het ware op in de messing, waardoor het op een gegeven moment in het messing van de sax zou verdwijnen.
Daarom moet onder goud altijd een laagje nikkel worden aangebracht. Dit laagje is gasdicht dat het uittreden van oxiden etc voorkomt, en het verhindert ook de diffusie van het goud in de messing
Een op deze manier aangebrachte goudlaag is ongevoelig voor vingerafdrukken en andere agressieve invloeden, waardoor hij ongelakt zeer lang mooi zal blijven.
Zowel nikkel, goud als zilver worden kathodisch/electrolytisch aangebracht (met een stroompje in een bad waarin het metaal is opgelost)
Het resultaat van het verzilveren of vergulden hangt sterk af van hoe het messing eruit ziet voordat de plating wordt aangebracht. Naast het materiaal moet ook het vakmanschap (polijsten) worden betaald.
Fotograven zouden hier in het voordeel zijn: de ontwikkelaar bevat veel opgelost zilver, waarmee je je sax (of alleen de hals) zelf zou kunnen verzilveren;) (een werkje waarvan ik bijna zeker ben, dat FB met een handleiding zal komen:)

Beste Huibo,
fijn om uw/jouw verhalen te horen! Maar over het vergulden denk ik niet aan 1 honderste dik maar eerder aan 50 micron. Ik ken een goudsmid die mij vetelde dat zijn horloge verguld was met 50 micron en dat die wel een jaartje of 8 meegaat voordat hij slijt. Een gebruikers voorwerp... en 50 micron is zwaar verguld. (dus 0,005 mm).
Maar ik denk dat door een goudlaag (al is het maar heel lichtjes verguld) dat het niet bij de messing kan komen. Daarom denk ik ook niet dat messing van de sax zou kunnen verdwijnen (in korte termijnen!). Alleen goud silicalie (ik weet niet hoe je het kan schrijven( kan het aantasten, dus zuur.
Ik denk dat het vergulden te maken heeft met de verdringings reeks. Dat je dan beter messing kunt verzilveren en daarna vergulden. Dat is in ieder geval een goede verbinding wat ik laatst had gedaan (althans een oude ring vergroten die verguld was... zilverplaat erop en weer laten vergulden, dat vergulden deed ik zelf niet. Ik heb (nog) niet een galvanobad enz.)

Maar het zilver van een fotoontwikkelaar dat kan erzo afbreken/schilveren. Dat is volgens mij geen goede verbinding. Wat ik gehoord heb is dat er ook een manier bestaat van galvano polijsten. Ik was nieuwsgierig in wat voor fabriek je werkt.

Het schijnt zo te zijn dat al die moleculen altijd in werking zouden zijn. Als je een gouden ring bv. in de kluis legt en een aantal (miljoenen?) jaren wacht dat het dan opgelost is. Ook de soldeernaden van de sieraden uit de tijd van de farao zijn niet meer te zien.

[Huibo]

Zilver of palladium kunnen ook als onderlaag worden gebruikt.
Zolang er maar een onderlaag wordt gebruikt, om de messinglaag van het poreuze goud af te sluiten.
Als goud niet zo duur zou zijn, zou een dikke goudlaag natuurlijk ook goed zijn.

Als je een stuiver in de ontwikkelaar doet, slaat er zilver op neer, maar dat is maar een dun laagje. Je moet dat helpen door een stroompje door de stuiver te laten lopen, dan groeit de laag met de hoeveelheid stroom die er doorheen gaat.
Om een constante laag te krijgen moet de vloeistof in beweging zijn.
Van galvano polijsten heb ik niet gehoord.

Ik werk bij AMP, tegenwoordig Tyco Electronics, een fabrikant van o.a. connectoren en contacten. Bij de opleiding hoorde ook een flink stuk materiaalleer.
Je hebt gelijk met die 50 micron, in orde van grootte vond ik 1 honderdste wel goed. Niemand die zijn sax laat vergulden kan de laagdikte meten, daarom spreken wij van Gold-flash als het om cosmetisch goud gaat. (mooi he, niets mis mee)
Maar ik vraag me af wat zulke dunne laagjes voor invloed op klank kunnen hebben. Ik zou wel eens een sax van titanium willen horen.

[Daan]

Palladium, platina. Wij gebruiken dat altijd in de legering voor witgouden sieraden. Is tenminste door en door dezelde kleur in plaats van een legering met nikkel.
Maar over de verdriningsreeks dan gaat het toch hoe "edel" een metaal is. Dus palladium is edeler dan goud. Dan lijkt het mij dat goud nog eerder aanhecht dan palladium rechtsstreeks, of zie ik dit nu verkeerd?

Daar heb je gelijk in over het stroompje. 10 ampere en 10 volt is van een galvano techniek. Eerst de 10 ampere en dan volt.
En een titanium sax... lekker licht, en een hells karwij om te maken  :lol:

[Bianca]

...en onwaarschijnlijk duur?!  :?

[Daan]

Ik denk niet dat de sax te maken is. Alleen misschien via zo'n machine die alles freest. maarja das geen handwerk en dat is dus stukken minder leuk . Eerlijk gezegt weet ik de prijs niet voor een gram titanium, alleen het weegt erg ligt dus dat is een enorm voordeel.
Volgens mij heeft zo'n sax van toptone disks/kleppen van titanium gemaakt ofzo, ik weet het niet zeker.

edit:

Het kost ongeveer 90 cent per gram en is 4 x zo licht als zilver...