Heeft de 6M een erfenis?

[drietenor]

Na een nachtje slapen kom ik met een mogelijk antwoord wat deze viii betekend. Wilmington maakt een 12.5M nek die speciaal bedoeld is voor mensen die te hoge intonatie hebben op een Conn tenor of bariton. Het idee erachter is dat deze instrumenten ontworpen zijn voor mondstukken met een grote kamer en intonatie problemen kunnen geven voor mensen die daar niet aan gewend zijn. Nu is deze aangepaste nek voor mondstukken met kleinere kamers niet gemaakt voor alten. Mogelijk zit de viii nek in deze niche.

[Windbuil]

Dank je voor je reactie Drietenor.

[drietenor]

De kwaliteit van afstellen van de polsters en toongaten van de Armstrong saxofoon is slecht. Om een ideetje geven hoe slecht heb ik een paar goedkope saxofoons bekeken. Een startone kwam in de buurt maar was een fractie beter afgesteld. Op drie na vertoonden de polsters  een duidelijke ring. De afwerking van de toongaten was iets minder ruw.

Kortom Armstrong maakte het om een studie saxofoon met slecht afgestelde polsters en toongaten voor de prijs van een Yamaha te verkopen.
Het is een kunststukje van marketing dat geen prijs verdiend. Het wordt tijd voor sustainable marketing (niet de afkorting gebruiken).

Wat blijft is dat het een goed ontwerp is dat met  veel tlc een behoorlijk instrument kan worden.

[drietenor]

In den beginne maakte Sax de saxofoon met een groot aantal toon gaten in een rechte lijn. Deze toongaten werden bediend door de wijs, midden en ring vingers van beidde handen.

Daarna gebeurde er van alles met het ontwerp, maar deze toongaten bleven gehoorzaam in een rechte lijn. Totdat bij de mark vi de toongaten voor de rechter hand iets naar rechts draaiden.

Er was consternatie en veel discussie over deze plotselinge verandering. Men dacht aan verandering in de klank of frequentie, maar deze kon niet gehoord worden.

Daarna werd aangenomen dat het een ergonomische verbetering was. Maar de ergonomen en fysiotherapeuten twijfelden. Er ontstond een tweekamp in de saxofoon wereld tussen rechte lijners en andersdenkenden.
De saxofoonfabrikanten volgden de verandering van de mark vi, (behalve voor sommige  sopranen en nog kleinere saxofoons) waardoor het kamp van de rechte lijners steeds kleiner werd. Op een gegeven moment vergat men helemaal dat het een punt van discussie was.

Nu is het niet verstandig om deze discussie, over het licht naar rechts draaien, weer te openen. Toch gaf mij het vergelijken  van de drie altsaxofoons een iets ander inzicht in de materie. Het lijkt erop dat het eigenlijke argument niets met ergonomie of klank te maken heeft, maar met de beschikbare ruimte.

Bij de Conn m6 Zitten de laatste twee toongaten op de beker aan de linkerkant. Het is een ontwerp zonder lange assen.
Het is makkelijk in elkaar te zetten maar heeft het nadeel dat bij sommige houdingen de toongaten op de beker gedempt worden door het lichaam.
Het wordt gezien als een verouderd ontwerp, omdat bij de laatste saxofoons van Sax deze toongaten al op de rechterkant van de beker zaten.

De Keilwerth saxofoon heeft een dergelijke constructie. Om ruimte te besparen zitten de B en de Bes klep op een as. De introductie van een lange as  maakt het ontwerp iets gevoeliger voor vervorming. De toongaten zijn niet gedraaid.
Boven de vingers van de rechterhand zit hierdoor weinig ruimte. Als je je vingers iets te ver optilt komen ze tegen het mechaniek van de bekerkleppen aan.

Bij de Armstrong zijn de B en de Bes klep weer uit elkaar gehaald. Hierdoor zitten er drie assen naast elkaar, waardoor de beschikbare ruimte voor de vingers van de rechterhand nog kleiner wordt. Met andere woorden de toongaten moeten iets naar recht gedraaid worden om de vingers de ruimte te geven om de toetsen op en neer te kunnen bewegen.

Dat lijkt mij een geldige reden voor deze verrechtsing van de saxofoon.

[Windbuil]

Zou de onderbocht van de Keilwerth daarom een wat ruimere straal hebben? Om de vingers wat meer "speel"ruimte te geven?

[drietenor]

Er zijn twee losse gedachten waarom ik denk dat de bredere bocht meer te maken heeft met klank dan met ruimtegebruik.

De bochtverbreding bij Keilwerth komt bij de na oorlogse Toneking. De lage B en Bes kleppen zitten dan nog steeds op een as, dus er is geen echt ruimtegebrek.

Peter Ponzol vond dat die grotere bocht minder boventonen gaf, waardoor hij het concept minder geschikt achte voor jazz. Eigenlijk had hij liever een kleinere bocht in de Peter Ponzol Keilwerth, maar de body is bij die serie niet aangepast. Zelf zou ik dan een scherper mondstuk nemen, lijkt me makkelijker dan de body aan te passen.

[Windbuil]

De relatie Peter Ponzol - Keilwerth is maar van korte duur geweest. Was Ponzol te kort door de bocht?

[drietenor]

Op de Antigua pro one kan je de bocht niet breed noemen.

[Windbuil]

Dat is bekend. Ik heb zelf verscheidene orginele Adolphe Sax saxen ter reparatie gehad.

[drietenor]

Nadat de Armstrong een functionerende set-up heeft gekregen komt er een mooie brede klank uit met een scherp randje. Het verhaal dat deze saxofoon een betere klank heeft dan de Yamaha studie saxofoons van die tijd lijkt te kloppen.

Ik heb hem bekeken met twee mensen die alleen Yamaha saxofoons hebben gespeeld in hun leven. Als ik met een Conn 6 M of een oude Duitse saxofoon aankwam, hadden ze altijd moeite met de positie van de Gis klep. Tot hun verbazing was op deze saxofoon de plaats en indeling van het hele linker pink plateau gelijk aan die van de Yamaha.

De verklaring ervoor is dat de Armstrog op de key guard, de lak, de inscriptie en het systeem van het serienummer na identiek is aan de Conn 20M van 1980. Deze was specifiek ontworpen om de concurrentie aan te gaan met de Yamaha studie saxofoon. De Yamaha heeft echter wel de betere aplicatuur en set up. Hetgeen ik voor een studie saxofoon toch iets belangrijker vindt dan uiterlijk en klank (na verbeteren van de set up).

[Windbuil]

Boeiend. Ook het elkaar vliegen afvangen.