Ik weet niet hoe oud ik was toen ik de accordeon van mijn moeder ontdekte. Ik zat nog op de kleuterschool, dat wel. M'n zusje trok het ding uit en inelkaar en ik was met de toetsen aan de gang. Niet veel later probeerde ik de klarinet van mamlief uit, maar was toen nog niet zo pienter om het riet erop te zetten

Logisch gevolg van dit alles waren de 4 jaren blokfluit spelen. Nog steeds, naast saxen, het liefst wat ik doe. Na de blokfluit kwam de dwarsfluit, maar omdat de lerares nogal een naar mens was ( en dan zeg ik het nog erg netjes ) stopte ik met muzieklessen.
In de kerk waar mijn opa koster was pingelde ik vaak op het kerkorgel en de gewone orgel en bij kennissen van ons leerde ik leuke dingetjes op de piano.
En toen was daar ineens de sax. Tot m'n 14e gespeeld, A diploma gehaald op de sopraan, overgegaan op de Alt en moest kort daarop stoppen. Heb nooit weer een instrument aangeraakt toen.
Afgelopen maart kreeg ik de kriebels weer flink te pakken na een prachtig concert van de harmonie van Appingedam en liet weten aan moeder en stiefvader, die dirrigent is van Appingedam, dat ik graag weer de sax wilde spelen.
Twee weken later kreeg ik de Mark7 mee van het orkest van Winschoten en nog een week later kwam ik tot de conclusie dat ik alles kwijt was wat ik had geleerd had. Oud nieuws inmiddels.
Ik les sinds mei weer en moet zeggen dat ik daar godsgruwelijk blij mee ben en ik stop er ook nog lang niet mee.
Dochter gaat binnenkort beginnen met pianolessen en ik lift daar ook vrolijk op mee straks. Mag dochter mij gaan leren wat zijzelf geleerd heeft
Lessen zijn wat mij betreft gewoon noodzakelijk om alles uit je instrument te halen wat er in zit.