The Martin -> A880

[the martin]

Ik speel al weer wat jaartjes op een Martin The Martin alt sax (naast haar grotere broertje)
Qua klank helemaal mijn ding, perfect gereviseerd met toptone pads, gecombineerd met een Runyon Quantum 10 perfect bruikbaar in de Soul- disco setting waar in ik speel.

Die tenor is helemaal mijn ding, ergonomisch op mijn handen afgesteld. Die gaat mee het graf in, zeg maar..
Dat kan ik echter niet zeggen van die alt. Op de één of andere manier klopt dat niet met mijn bouw.

Vandaar dat ik besloten heb om qua alt over te stappen op "iets moderns"...

Hiervoor heb ik ook nog een tijdje aan Yanagisawa A900 gespeeld. Vond de ergonomie geweldig, en de sound kon er best mee door maar miste "dat ongrijpbare iets/karakter/ruigje"
Te clean zeg maar

Nu lees ik dat de oudere modellen van Yanagisawa "veel meer karakter hebben" dan hun opvolgers
(Iets wat ze bij de WO modellen ook weer in ere schijnen te hebben hersteld, maar dat past financieel niet helemaal ...)

En dan kom ik dus uit op een A880...
Geheel zonder er ooit  op gespeeld te hebben, gebaseerd op andermans verhalen etc
Ik zal ook zeker niet overstappen als ik er qua sound (te veel) op achteruit ga, maar je moet ergens beginnen met zoeken
(Mij lijkt een SATB setje 880s wel een mooi vooruitzicht  , moet nog sparen, en denk over 1 jaar wel een nieuw riet bij elkaar gespaard te hebben  , dus ........)

Zijn er hier mensen die ervaringen hebben met beide saxen (of andere vintage Amerikanen en een A880)
Ik ben geïnteresseerd in jullie ervaring.

Of is er misschien iemand die zijn A880 af wil en juist op zoek is naar "het beste wat er op amerikaans vintage gebied te koop is"

Andere optie zou mogelijk een (goeie) Selmer MkVII kunnen zijn, qua marktwaarde redelijk vergelijkbaar

[Milachica]

Zo lastig, alt... Als je er niet heel veel uren in steekt blijft de sound vaak tegenvallen. Ik bedoel niet dat een ander type/merk geen verschil kan maken hoor, maar mijn ervaring is dat alt gewoon veel moeilijker is qua sound.
Ben zelf jaren strikt een altspeler geweest, totdat ik tenor eens serieus een kans gaf. De sound van een tenor, tja, in het slechtste geval is het saai, maar toch meestal niet zo lelijk als alt kan zijn.

Maar goed, daar vroeg je niet om  (heb je het Phil-Tone Rift mondstuk wel eens geprobeerd? Schijnt wel bijzonder te zijn als je zoekt naar power met een ruigje).

[the martin]

Hihi
Power met (en zonder) een ruigje heb ik nu RUIM voldoende, en de sound bevalt me ook wel...
Ook als het minder ruig en powerfull moet zijn trouwens.
Die Martins zijn heerlijk wat dat aan gaat, en past qua sound-concept uitstekend bij wat ik zoek.
Sterker nog, ik denk dat er weinig saxen zich qua sound met deze Martin alt kunnen meen. (Van mijn tenor weet ik dat zeker, heb voldoende uitermate prettige tenoren in mijn knuistjes gehad)

Je opmerking snijdt hout hoor. Het is de speler die een sax karakter moet geven.