Wat ons telkens weer opbreekt bij dit soort kwesties, is dat we onze eigen waarden & normen verwachten terug te zien in het gedrag van de ander.
Dat automatische verwachtingspatroon is hooguit gebaseerd op enige naiveteit.
Ik denk dat elk politiek systeem zo zijn voors en tegens kent waar het gaat om de acceptatie van volledige vrijheid van denken & handelen.
Gekoppeld aan onze eigen waarden & normen-patroon zullen we "iets anders" snel veroordelen en vervolgens ver van ons gooien als zijnde immoreel. Maar gegeven het feit dat de menselijke beschaving nog jong is, hebben we nog ff te gaan om te leren om te gaan met dingen die we verachtelijk vinden, maar die dat in de grond wellicht niet zijn.....
Nee, nu niet schrikken: ik ben niet voor MARTIJN, maar.....is de liefde voor kinderen nu iets smerigs en zo ja, waar ligt de grens dan of waar leg jij die?
ik vind de discussie rond dit topic erg goed, maar verzuim niet om te graven in je eigen opvoeding en je ladenblokje met waarden & normen en probeer je ietwat te verplaatsen in de optiek van anderen (hoe "ziek" dan ook!!). Je wint ermee dat je kritischer kijkt naar dit soort onderwerpen en je mening gefundeerder kunt overbrengen.
Als ik praat over mijn eigen kinderen en het leed hen aangedaan door anderen, neig ik ook snel naar "de vuist zal spreken"; maar doorgedacht bedenk ik me wat de winst van zoiets is.....
Ons systeem van rechtspraak mag dan niet altijd tegemoet komen aan ons gevoel van genoegdoening, het zorgt er m.i. wel voor dat ook de dader enig "lijden" ondergaat en dat vind ik dan weer (in al mijn sadisme

) prettig om te weten.