Tja, ik behoor tot de groep die heel netjes de pensionado's wordt genoemd.
Dit houd in dat je naast je volle agenda, die deze bevolkingsgroep nu eenmaal heeft, je toch wat langer en meer op vakantie gaat.
Als ik terugkom en het geluid hoor die ik op mijn sax produceer, denk ik, goh, laat ik hem maar in de wilgen hangen.
Maar na een dag of drie een halfuurtje blazen, waarin zeker de eerste keer de lange noten en de toonladders een goede buurt krijgen, klinkt mijn sax weer als een sax.
Dus een echt embrouchureprobleem is er dus niet voor mij.
Je moet niet, zoals ik een keer gedaan heb, 's morgens thuiskomen en 's avonds optreden.
Door de leden van het combo waarin ik toen speelde is me dit niet in dank afgenomen.
