Ik vindt het oudere/verweerde uiterlijk van mijn saxen wel erg mooi.
Veel mooier dan die glimmende nieuwe saxen.
Niets mis met het uiterlijk van verweerd zilver, dat is best mooi.
Bij een verzilverde Moennig diamant altsax uit 1950, die ik aan het opknappen ben, is het verweerde uiterlijk een beetje uit de hand gelopen.
De zwarte plekjes in het zilver zijn zo diep geworteld, dat als je ze met fijn calciumcarbonaat en spiritus weghaalt, je op het messing zit.
Dat gaat mij weer net te ver.
Om die reden wil ik de inwerking van zwavel vertragen.
In musea lakken ze zilveren voorwerpen of bewaren ze deze in afgesloten vitrines.
Nu is lakken uitgesloten, dus wordt mijn strategie:
Na het spelen de sax drogen (koffer openlaten) en de koffer sluiten met een beschermingsstrip erin.
En de verzilverde saxofoon die klaarstaat om ten alle tijden wat te kunnen spelen is vervangen door een gelakt messing exemplaar.
