Ik heb gisteren weer een avond van frustatie meegemaakt.
Ik speel nu altsax sinds 1997, en sinds al een jaar of 12 in een band.
Gisteren zijn we weer begonnen met een nieuw nummer.
En waar ik de meeste nummers uit mijn hoofd speel, en precies ritme en tonen weet, sta ik weer te stuntelen bij een nieuwe partituur.
Dan zie ik wel de tonen staan, maar kan het niet direct oefenen.
Omdat het mij te snel gaat, ik het ritme moet snappen, naar de juiste tonen zoek e.d.
Ik vond het heel lastig om dat direct vanaf bladmuziek te lezen.
Terwijl mijn medemuzikanten vrolijk staan te toeteren erger ik mij verschrikkelijk aan mezelf.
Of dat nou komt doordat ik niet gezegend ben met natuurlijke aanleg, of omdat ik laat begonnen ben (ik was 44 toen ik begon), het blijft frustrerend. Op zo'n moment denk ik dat ik er niks van kan.
Terwijl ik dit weken later uit mijn hoofd ga spelen.
Is dit gevoel herkenbaar?