Ik overweeg om mijn saxen aan de wilgen te hangen.
Ben momenteel bang voor alles. Durfde dit weekeinde zelfs niet naar een saxofoonworkshop.
Gewoon omdat ik bang ben en van mezelf vind dat ik niet goed genoeg ben en een beetje een hopeloos geval ben.
Dit heeft weliswaar met depressieve klachten te maken, maar houdt me daarom niet minder bezig.
Heeft iemand hier dit ook wel eens ervaren?
En hoe kom je daar weer uit?
En voorkom je dat je dingen gaat doen waar je later spijt van kan krijgen?
Beste Cynthia
zelf ben ik maar een ervaringsdeskundige wat depressie betreft. dat heeft allerlei oorzaken.
Met ADD zoals ik dat heb heb je overal moeite mee.
dat heeft niets met saxofoon spelen te maken.
het oefenen heeft zo wel zijn beperkingen .
De oorzaken moet je met je huisarts uitzoeken en dan eventueel de nodige stappen ondernemen.
dat heb ik gedaan en heb medicijnen. Die helpen.
Sinds ik lid ben van een vereniging waarin met alleen maar met koper en dergelijke gespeeld wordt vond ik het lastig.
Nu met medicijnen en het mogen spelen op een bariton saxofoon heb ik alleen maar plezier in het spelen.
Voor mij is alles lastig zeker het oefenen , want alle adviezen die ik krijg ben ik zo weer vergeten .
Maar ik blijf spelen gewoon uit mijn hoofd wat er zo al langs komt qua melodie.
Heerlijk.
Niks moeilijke oefeningen , er is niemand die lelijk kijkt naar me . of het zgn vermanende vingertje opsteekt.
Ik ben hier alleen op vakantie, geniet van werken in mijn tuin ( op het ogenblik bloedje heet!) , lopen met de hond en af en toe een beetje klussen.
Muren zijn 60 cm dik.
Een rustig dorp zonder verkeer, wat wil je nog meer?
Sterkte
