Ik heb het liever over het verschil tussen dikwandig en dunwandig omdat de metingen van Phil Barone met metalen en ebonieten mondstukken geen verschil geven. Daarnaast klopt je eerdere opmerking dat de dikte van de wand de mondstand beïnvloed.
Als je nu op een dunwandig mondstuk test (zonder leren rietbinder) kan je het effect van een grotere wanddikte testen door je hand op het mondstuk te leggen. Tevens is er nu geen invloed van de stand van de mond.
Deze handoplegging is al door veel andere mensen geaccepteerd als een indicatie voor de invloed van wanddikte of de invloed van een leren rietbinder.
Zelf kijk ik altijd naar de details van mondstukken, rieten, rietbinders en nek omdat dit naast de saxofonist de meeste invloed op de klank hebben. Helaas is dat een gebied waar het aantal meningen groter is dan het aantal feiten, maar dat houd het ook interessant.
Waar ik nu over nadenk is een foto van een Sax Saxofoon met oorspronkelijk mondstuk (ook van Sax, met stempel).
Er zit geen kurk tussen mondstuk en nek maar wasdraad. Nu is dat een bevestiging die erg gevoelig is voor luchtvochtigheid (net als houten mondstukken). Fagotisten gebruiken dat systeem af en toe en geven toe dat dat gedoe is.
Nu is die draad zo dun dat het moeilijk is om hier kurk te gebruiken.
Het geeft aan dat veel dingen waar wij van uit gaan misschien heel anders waren.
Maar er zijn te weinig mensen die dit soort details goed hebben vastgelegd om voldoende zeker te zijn dat bijvoorbeeld het kurk op de nek daar hoort. Dus ben ik op een gegeven moment alternatieve materialen gaan testen, waarna ik op het belang van dunwandigheid uitkwam.
