Heb jij DE sax gevonden of droom je nog van een andere....

[Gerald]

Nou, mijn Selmer tenor  gaat echt niet snel weg, waarschijnlijk helemaal niet.

Maar, je weet maar nooit wat je tegenkomt, en de saxverzameling gaat groeien........

[Pieter]

Altijd op zoek naar mooier.....

Mijn alt doe ik niet zomaar meer weg. Mijn docent vertelde vandaag dat hij ook een kookaburra thuis had liggen.....Alleen was dat een hockeystick met een afbeelding van een kookaburra. Hij had hem bij een autozaak in de etalage zien liggen en aangezien hij ook hockeyed en behoorlijk van mijn alt onder de indruk is, kon hij hem niet laten liggen. Benieuwd wat voor geluid dat ding maakt...

Verder heb ik een hele mooie sop, een serie 2, is heel mooi, maar niet zo bijzonder als de reference. Moet niet zo moeilijk zijn om daar iets anders voor te vinden, maar ben niet actief op zoek.

En dan maar weer een aanvulling. Ik heb nu thuis een hele mooie markVI liggen...mooie klank, helaas geen hoge Fis, maar daar valt mee te leven en natuurlijk het unieke Mark VI geluid in slechte staat van onderhoud. Daarentegen heb ik natuurlijk mijn eigen reference met bijzonder mooie gravure, nieuwe toeter in perfecte staat, met net zo'n mooie klank, maar niet met het typische Mark Vi geluid....Gelukkig mag ik de Mark VI een jaartje uitproberen en heb ik al een koper voor de ref. Keuze's, keuze's....moeilijk, moeilijk.

[Nienke2215]

nee, mijn Yamaha zie ik niet naast me in het graf liggen..
Zou zo graag een Selmer of zo'n echte oude willen..
of gewoon een oude selmer, maar helaas, minimum jeugdloon..
snik :cry:

[drietenor]

Mijn eerste saxofoon wegdoen, nee dat gaat niet.

Daarvoor veel teveel meegemaakt met het instrument dat ik overigens nooit een naam heb meegegeven.

Tot nu toe een saxofoon verkocht aan iemand die hem nodig had en een verloren door diefstal.
De rest heb ik nog.
Zelf zit ik te denken aan het maken van een ideale saxofoon waarin een paar dingen beter zijn dan in de huidige, en een paar andere dingen waarschijnlijk slechter.



Conclusie: ik heb De sax gevonden en ik droom van een ander.

aub deze conclusie niet doortrekken naar mens/mens relaties.

[Pieter]

Het gras aan de overkant is altijd groener....., maar geef toe wat is er leuker dan verliefd te zijn.....op een andere sax, een ander mens, hetzelfde mens, of zelfs dat andere grasveld.
als ik mijn reference verkoop blijft hij in ieder geval in de buurt, ik verzamel mijn geliefden graag om me heen.

[Jeroen Conn]

Precies, heerlijk om je te verliezen in prachtige instrumenten die net iets beter, mooier, aparter, specialer en bijzonderderder zijn dan waar je nu op speelt.
Ik heb besloten om m'n focus te verplaatsen van alt naar tenor en heb daardoor net weer zo'n heerlijke periode van zoeken achter me. Prachtige Mark VI' en Ladyfaces zijn voorbij gekomen om uiteindelijk uit te komen op een Selmer Serie III... Of deze tenor lang blijft? Ik weet het niet maar voorlopig kan ik hier wel mee vooruit.

[Peper]

Ik vermoed dat het gros van de mensen hier begonnen zijn op zogenaamd mindere instrumenten waar zij echter zoveel plezier aan hebben beleefd dat zij nadien weliswaar betere instrumenten hebben aangeschaft die echter niet die indrukwekkende ervaringen op dat eerste zogenaamd mindere instrument meer kunnen overtreffen. Wat ongetwijfeld voor menigeen ook direct de oorzaak zal zijn moeite te hebben dat eerste instrument de deur uit te doen, ook al zijn er al veel betere instrumenten aangeschaft.

Ik heb dat tenminste wel met een B&S Series 1000 alt sax. Het was mijn eerste eigen instrument, en nog niet eens zo heel lang geleden. Nadien volgden respectievelijk een B&S Series 1000 tenor, een SML Gold Medal alt, een Martin Typewriter alt (schitterend ding, die ik dus echt nooit meer weg doe!), nog een SML Gold Medal alt en tenslotte afgelopen weekeinde een Couesnon Monopole Conservatoire sopraan.

Ik zie zoveel fraaie instrumenten dat ik me voor kan stellen dat menigeen de verleiding niet kan weerstaan en over gaat op de aanschaf van nog een instrument, wat ongetwijfeld bij menigeen tot fronsende wenkbrauwen heeft geleid bij partners of huisgenoten. Waarop wij met argumenten aankomen die op de keepert beschouwt minder hout snijden dan de argumenten van de partners of huisgenoten.

Het lastige is dat kopen mij (ons?) veel gemakkelijker af gaat dan verkopen

[Amanda]

Ik vermoed dat het gros van de mensen hier begonnen zijn op zogenaamd mindere instrumenten waar zij echter zoveel plezier aan hebben beleefd dat zij nadien weliswaar betere instrumenten hebben aangeschaft die echter niet die indrukwekkende ervaringen op dat eerste zogenaamd mindere instrument meer kunnen overtreffen. Wat ongetwijfeld voor menigeen ook direct de oorzaak zal zijn moeite te hebben dat eerste instrument de deur uit te doen, ook al zijn er al veel betere instrumenten aangeschaft.

Dan hoor ik daar zeker niet bij. Ik ben begonnen op een Schenkelaars alt, daarna overgestapt op een Schenkelaars sopraan.
Geen verkeerde instrumenten, maar ook geen wauw-gevoel.
Na de Schenkelaars sopraan kreeg ik een Selmer sopraan te leen. Volgens mensen toen echt hèt instrument.
Maar toen ik een keer de Buffet van de buurman vast mocht houden was ik pas voor het eerst verkocht. Dat instrument voelde alsof het voor mij gemaakt is.
Uiteindelijk kon ik dit instrument kopen en het is nog steeds van mij. Voor mij geen andere sopraan meer.

Alt is een ander verhaal. Ik heb onwijs veel alten bespeeld (Yamaha, Yanagisawa, Selmer), waarvan ik er maar bij 2 een wauw-gevoel heb gehad. 1 late Mark VI, die helaas niet te koop was  :-D

[Invisible]

Ik vermoed dat het gros van de mensen hier begonnen zijn op zogenaamd mindere instrumenten waar zij echter zoveel plezier aan hebben beleefd dat zij nadien weliswaar betere instrumenten hebben aangeschaft die echter niet die indrukwekkende ervaringen op dat eerste zogenaamd mindere instrument meer kunnen overtreffen.

Ben ik het ook niet helemaal mee eens. Voor een beginner is het wauw-effect inderdaad wel vrij snel aanwezig (mits het instrument technisch goed is, geen lekkende kleppen enzovoorts), maar juist voor een gevorderde blazer zal er een wereld open gaan als deze een instrument in de handen krijgt welke hem niet beperkt in het spelen. Waar een beginner juist een sax wil die door bij wijze van spreken er alleen maar naar te wijzen al een redelijk geluid geeft, wil een gevorderde blazer juist een instrument waar hij (of zij natuurlijk) voor moet werken en zeker niet te licht aanvoelt. Wel is het zo dat je een goed instrument pas echt gaat waarderen als je er iets van een jaar op speelt en alle tekortkomingen (vooral intonaties) onbewust weet te compenseren.

Wat ongetwijfeld voor menigeen ook direct de oorzaak zal zijn moeite te hebben dat eerste instrument de deur uit te doen, ook al zijn er al veel betere instrumenten aangeschaft.

Nou, ik kan je vertellen dat de liefde met mijn vorige sax (leeninstrument van de verenigingen) snel over was toen ik mijn eigen "gevorderde" sax had. Ik blaas twee keer per jaar nog op mijn oude (met Koninginnedag en sinterklaas, ga niet met mijn eigen op straat , kan ook niet omdat er geen harpje op kan) en heb dan telkens weer dat wauw-gevoel als ik mijn eigen sax weer vast heb.

[the martin]

Ik denk juist dat de WAUW-factor pas ontstaat nadat je jaren op je studiesaxje of afgeleefde verenigingstoeter hebt gespeeld en dan plots een goede toeter mag spelen

WAUW vanwege het verschil in toeters weegt zwaarder door dan WAUW "ik heb een saxofoon"

[Pieter]

Hoewel het pijn doet om mijn vogeltje te zien uitvliegen, heb ik nu toch gekozen voor een Mark VI.
Ik ga er nog steeds vanuit dat ook deze sax nog wel eens vervangen wordt. Ik houd mijn oren open!

[Koen88]

ik heb het geleerd op een buffet crampon S1 Alt verzilverd, en na mijn A diploma moest ik deze ruilen voor een Selmer SA80II, hier speel ik tot op heden mee, maar aangezien deze van de harmonie is wou ik ook de vrijheid hebben van een eigen sax. Ik ben toen rond gaan kijken en ik kwam op een dweilkapellen festival iemand tegen met een Cannonball sax, deze klonk echt geweldig, daarna had ik er niet echt meer aan gedacht totdat ik bij Wil Bevers een Cannonball Alt zag staan. ik had er 5min. op gespeeld en toen wist ik al dat ik deze moest en zou hebben, hij speelde beter dan mijn Selmer! spreekt beter aan, mooie volle klank hele soepele kleppengang en degelijke constructie, en een x-tra veertje voor de Gis klep.

Voor de harmonie gebruik ik meestal de Selmer, maar af en toe als ik een flinke solo moet spelen of iets wat constant laag en zacht moet dan grijp ik al snel naar m`n Cannonball. terwijl ik dit een jaar terug nooit gedacht had dat ik een beter zou vinden voor een in verhouding lage prijs. Zo zie je maar weer dat een Selmer niet persé de heillige graal hoeft te zijn wat vaak te snel wordt aangenomen naar mijn mening.