Goed dan, mijn laatste hoofdstuk in deze memoires

.
Ik loop bij Saxcompany in Den Bosch naar binnen en zeg dat ik kom voor de Zephyr Special waar ik ook over gemaild had. De man pakt de sax, showt hem twee seconden en zet hem vervolgens weer terug in het rek. Niet echt de manier om je instrumenten aan de man te brengen. Ik vroeg dus maar of ik de sax even mocht proberen, waarop hij voor me naar de 'studio' (soort rommelhok zonder enige vorm van akoestiek) werd gebracht. Hij wilde zelf mijn mondstuk erop zetten wat ik onplezierig vond aangezien ik normaal eerst riet en binder op het mondstuk zet, maar goed. Ik was in eerste instantie niet echt overtuigd door de Zephyr, voelde heel licht aan en bepaalde tonen klonken bijzonder iel. Dus maar even mijn SA80II en elkaar gezet ter vergelijking, waarop meneer meteen komt binnenstormen met het verzoek of ik de mondstukken niet zelf wil verplaatsen omdat de nekken nogal kwetsbaar zijn... Van alle saxofonisten die ik ken ben ik verreweg het zuinigst met mijn instrument maar dat terzijde. De vergelijking leverde weinig op, mijn eigen sax klonk ook niet bijzonder in dat hokje.
Daarna nog even een Martin geprobeerd, ik was er toch. Toen ik vroeg of ik de Lady Face ook even mocht proberen vroeg hij "Ben je op zoek naar een sax voor erbij ofzo?", eerste moment van interesse. Ik antwoordde min of meer bevestigend, waarop ik spontaan koffie aangeboden kreeg, die ik maar afsloeg. De Martin en de Lady Face brachten me overigens ook niet in extase.
Zowaar twee wijze lessen dus: geen oude Amerikaan voor mij en Saxcompany in Den Bosch is een winkel waar je mij niet meer zult zien.