Candy te commercieel- so what? Je kunt iemand niet verwijten dat hij/zij beleg op z'n boterham wil. Bovendien wordt altijd gedacht dat voor muziek die veel mensen aanspreekt concessies gedaan moeten worden, die ethisch verwerpelijk zouden zijn. Het schrijven van muziek die veel mensen aanspreekt is een kunst die weinigen verstaan, zo herinner ik me de opmerking van Han Reiziger dat hij meermaals geprobeerd had een carnavalskraker te schrijven, iets dat hem gewoonweg niet lukte. Bovendien kunnen commercieel en kwaliteit wel degelijk hand in hand gaan: denk maar aan the Beatles, Motown, Queen, het team achter Wacko Jacko in de eighties, iemand als James Morrison...
Papa en dochter Dulfer zijn internationaal misschien wel de twee belangrijkste ambassadeurs van de Nederlandse muziekwereld. Hans is bekend in Japan en Candy is een graag geziene gast in Amerika, landen waar de naam Marco Bosato waarschijnlijk niets betekent. Ze combineren vernieuwende inzichten op het gebied van marketing met ethisch besef (lees maar eens een column van Hans) en verstaan hun vak. Verder hebben beide gezorgd voor een opleving van het saxofoonspelen in Nederland: al die meiden die halverwege de jaren 90 sax gingen spelen...
Ik snap de jaloezie (want dat is het in mijn ogen) van veel andere musici ook niet, zeker niet gezien het feit dat ik deze kritiek vooral uit de conservatorium hoek komt. Juist daar zouden ze blij moeten zijn met wat vader en dochter voor de saxofoon hebben gedaan: een opleving van de populariteit van het instrument, zowel in de professionele als de amateur-hoek.
Je kunt het niet mooi vinden, OK. Maar op de meeste radio's zit meer dan één station, ook de TV heeft een knop en met je mp3/cd-speler mag je helemaal zelf kiezen. Tuurlijk mag je erover discussiëren, maar kies je argumenten zorgvuldig: "te commercieel" is een te vaag begrip.
