Ik speel zelf in een fanfare, waar we wel veel jeugd hebben(20 spelende en 5 leerlingen). Dit komt door een zeer goede jeugdwerking (we gaan jaarlijks 4 dagen gratis op kamp, spelen een eigen jeugdconcert waar leerlingen kunnen aan meedoen zodat ze al een eerste ervaring hebben, er is een 'jeugddag' waarop de jeugd een activiteit doet, zoals zwemmen, en om dit alles te betalen hebben we onze eigen spaghettidag!).
Waar ik het zeker mee eens ben is dat het niveau van de fanfare daalt, niet door de jeugd, maar door de keuze van de stukken. Partituren zijn na 2 repetities gekend en de fut is er ook uit wanneer je die stukken dan nog een heel jaar moet spelen. Wat we vorig jaar wel hadden, en dit jaar niet, zijn 2 moeilijkere stukken waaraan heel wat werk is. Maar dan krijg je weer klachten dat we anderhalf uur aan een stuk zitten te repeteren (waar ik het ook soms op mijn heupen van krijg). Dit zou kunnen verholpen worden door sectierepetities, maar er wordt al zoveel verlangd van de muzikanten, bijna wekelijks een optreden, dat een extra repetitie teveel is gevraagd.
Ook zitten wij met het probleem dat de dirigent zelf in het bestuur zit en heel veel te zeggen heeft. Mijn vraag om over te schakelen naar tenor (wat ik van de dirigent niet mocht omdat ik de altsaxen moet rechthouden) is maar liefst 3 jaar onderweg geweest naar het bestuur. Terwijl ik dacht dat de dirigent het ging doorgeven aan het bestuur, om een nieuw instrument voor mij te kopen. Ik heb gedreigd met te vertrekken en meteen hadden ze door dat als er één jeugdige muzikant vertrekt, er zullen volgen. Toen waren ze opeens poeslief
Om jeugd aan te trekken is het een kwestie van het verkeerde imago van de fanfare/harmonie (in pakjes door de straten lopen) weg te krijgen. Ga eens spelen in een school, een muziekacademie,... en wie weet komt er wel een muzikantje naar de repetitie. Dan is voor andere jongeren de stap gemakkelijker gezet.
