Het hoge woord is er bij drietenor uit. Een buis in vorm van een saxofoon, met de mensuur van een saxofoon, klinkt als een saxofoon. Dat sterkt de stelling van Adolphe Sax dat materiaalkeuze daar geen invloed op heeft. In reactie #8 vroeg ik (aan Shofar) waar hij de kennis vandaan haalde dat
"Chinese messing is doorgaans niet zo erg goed ......."
Geen antwoord gezien.
Drietenor brengt een nieuw begrip in de discussie: toon.
Een aangeslagen Steinway vleugel brengt een toon voort met de klank van een vleugel en de klankkleur van een Steinway. Kunnen we het daar overeens zijn?
Over klankkleur, -verschillen en -waardering kunnen enorme bomen worden opgezet. Over het ontstaan van klankkleurverschillen ook; blijkt. Sommigen schrijven dat graag toe aan materiaalkeuze, galvanische oppervlakte bewerking, herlakken etc.
Een vergelijkend warenonderzoek zou (meer) duidelijkheid kunnen verschaffen wordt geopperd.
In de tijd dat de Selmer SA80II alt- en tenorsax top of the bill was, bezocht ik een bekende saxofoonwinkel aan het IJselmeer. De uitbater had kort daarvoor een zending nieuwe Selmer SA 80II altjes binnengekregen, een 0 (nul) beurtje gegeven en in de stellingen geplaatst.
Eén merk, één model, dicht bij elkaar liggende serienummers, één mondstuk met ligatuur, één riet, één stel oren!!!
Vastgesteld werden: onderlinge klankkleur verschillen en intonatie verschillen.
Na de keuze te hebben bepaald (subjectief) werden de diverse halzen op de voorkeursax aangeblazen met ook weer de constatering van klankkleur- en intonatieverschillen.
Met deze ervaring durf ik nog steeds overeind te houden dat het corpusmateriaal geen invloed heeft op de klank die we met de ogen dicht als die van een saxofoon herkennen. De klank
kleur komt voort uit de mensuur (ook niet zelf bedacht hoor! Kennen we de Large Bore van Selmer nog?). De intonatie (zuiverheid tussen de onderlinge toonsafstanden) wordt bepaalt door de plaatsing van de toongaten (lees daarover eens: Zur Akustik der Blasinstrumente. Ein Wegweiser Für de Instrumentbauer).